به عنوان آغاز

نخستین وبلاگ ( و در واقع نخستین تجربه ام ) را در وبلاگ نویسی  مزین می کنم به ابیات نغز و پر مغز استاد سخن، ‏‏‏‎حکیم ابوالقاسم فردوسی که چون در‏‏‎ّ شاهوار است :  

به نام خداوند جان آفرین 

                               حکیم سخن بر زبان آفرین

خداوند نام و خداوند جای

                               خداوند روزی ده رهنمای

خداوند کیوان و گردان سپهر

                               فروزنده ماه و ناهید و مهر

زنام و نشان و گمان برتر است 

                              نگارنده برشده گوهر است

به بینندگان آفریننده را

                             نبینی ، مرنجان دو بیننده را

نه اندیشه یابد بدو نیز راه

                             که او برتر از نام و از جایگاه

سخن هر چه زین گوهران بگذرد           

                           نیابد بدو راه جان و خرد

خرد، گر سخن برگزیند همی

                             همان را گزیند که بیند همی

ستودن نداند کس او را ،چو هست 

                              میان ،بندگی را ،بباید‏‏‎ت‏‎ْ بست

خرد را و جان را همی سنجد اوی   

                               دراندیشه سخته،کی گنجد اوی ؟

بدین آلت رای و جان و زبان 

                                ستود آفریننده را ،کی توان

به هستیش باید که خستو شوی

                                ز گفتار بیکار ، یکسو شوی

پرستنده باشی و جوینده راه

                           به ژرفی ، به فرمانش‎‎ْ کردن نگاه

توانا بود هر که دانا بود 

                            ز دانش دل پیر برنا بود

از این پرده برتر ، سخن گاه نیست  

                            به هستی مر اندیشه را راه نیست

                                                           ٭٭٭

 سپاس گزار سرکار خانم عابدزاده هستم که این نوشته را حروف چینی و وارد وبلاگ کردند.